Op dit moment zitten we in een periode waarin we een keuze moeten maken over de school voor onze jongste. Niet zo moeilijk zul je denken, je hebt immers al twee kinderen die naar school gaan, dus wordt het automatisch dezelfde school als waar zijn broers heen gaan. Maar zo makkelijk is het helaas niet. Onze jongste zit momenteel namelijk op een behandelgroep voor zijn spraak-/taalontwikkeling. Hij loopt op het gebied van spraak flink achter op leeftijdsgenootjes en wat het voor hem extra lastig maakt, is dat hij dit ook heel goed door heeft. Daarnaast laat zijn verstaanbaarheid echt wel te wensen over.
Vanwege zijn spraakproblematiek heeft hij extra ondersteuning nodig op school. Dit kan betekenen dat hij naar regulier onderwijs gaat en daar extra begeleiding krijgt van een ambulante begeleider. Of hij krijgt een indicatie voor intensievere begeleiding, wat betekent dat hij naar een school voor speciaal onderwijs gaat.
Twee weken geleden zijn mijn man en ik gaan kijken bij een school voor speciaal onderwijs. Dit voelde ontzettend goed en voor ons gevoel is dit een plek waar onze jongste op dit moment het beste tot zijn recht komt. De plek waar hij zich het snelst veilig en vertrouwd genoeg voelt om zijn spraak verder te ontwikkelen. Er is kennis van gebaren wat voor hem enorm helpend is en hem een gevoel van veiligheid geeft als hij dit kan gebruiken. De klassen zijn kleiner en het tempo ligt lager. Als je mij vraagt is dit een goede plek voor je zoon, zegt mijn onderbuik, mijn sacraal, heel duidelijk JA.
Stel ik mezelf dezelfde vraag op het reguliere onderwijs, voel ik een hele duidelijke NEE.
Is dit dan de makkelijkste keuze? Nee, absoluut niet. Het vraagt juist heel veel meer van mij en van zijn broers. Daarnaast heeft hij zeker geen problemen met taalbegrip en heeft hij juist wel de nodige uitdaging nodig. Dat maakt het extra lastig. Want waar doe je nu goed aan?
Ik heb de afgelopen jaren geleerd dat mijn gevoel heel vaak gelijk heeft en ik besluit in dit geval dan ook zeker te luisteren naar mijn gevoel en te vechten voor de plek die ik zie voor mijn kind. Daarbij wordt ik gelukkig ondersteund door een aantal professionals waar hij mee te maken heeft.
Afgelopen week hadden we een belangrijke afspraak staan. Onze jongste werd geobserveerd bij de behandelgroep door iemand van regulier onderwijs en iemand van de organisatie die zorgt voor de ondersteuning (dus of ambulante begeleiding op regulier of speciaal onderwijs). Direct na deze observatie kwamen we bij elkaar om hun bevindingen te bespreken. En helaas blijken we hierbij niet op één lijn te liggen. Zijn scores maken het lastig om het voor elkaar te krijgen dat hij naar speciaal onderwijs mag.
Ben ik trots dat hij het zo goed doet? Absoluut!
Zie ik dat hij enorme stappen heeft gemaakt op het gebied van zijn spraakontwikkeling? Zeker weten.
Gun ik hem een plek op regulier onderwijs? Absoluut, mits ik het vertrouwen heb dat dit de juiste plek voor hem is.
Zie ik voordelen van regulier onderwijs voor hem? Ook zeker weten.
Maar is dit de plek die, voor mijn gevoel, op dit moment voor hem het beste is? Nee.
Voel ik angst en onrust als ik eraan denk dat hij waarschijnlijk straks op regulier onderwijs terecht komt? Ja, helaas wel.
De komende week is er nog een extra onderzoek. Het is afwachten of de uitslag hiervan invloed heeft op het uiteindelijke besluit.
De kans dat we nog voor de vakantie uitsluitsel hebben is heel klein. Dat betekent dat we hem dus ook nog niet kunnen voorbereiden op school. Wij gaan natuurlijk niet stil zitten afwachten, maar gaan ondertussen zelf ook verder op onderzoek uit.
Wat doen we als er toch uit gaat komen dat hij naar het regulier onderwijs moet?
Welke school kiezen we dan voor?
En we gaan hem nog beter observeren in andere situaties om nog duidelijker in kaart te kunnen brengen welke voorwaarden hij nodig heeft en welke ondersteuningsvraag er vanuit hem ligt.
We geven niet op en blijven vechten voor ons kind.
Wordt vervolgd ;-)…